Προβλήματα και προτάσεις που αφορούν την Ψυχική Υγεία στη Σάμο.

«Για ποιόν χτυπά η καμπάνα»
Εφη Εμμανουηλίδου (μέλος ΔΣ Συλλόγου Οικογενειών και Εθελοντών για την Ψυχική Υγεία)
Δανεικός ο τίτλος από μια άλλη αδικία. Αδικία και η συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχική νόσο. Συγγενικό πρόσωπο ασθενούς, με πήρε τηλέφωνο. Πόνος, να βλέπεις τον άνθρωπό σου να μεταφέρεται στην Αθήνα για νοσηλεία με το καράβι με συνοδεία αστυνομίας σαν κοινός εγκληματίας. Πόνος, να βλέπεις κυνισμό, αδιαφορία, έλλειψη ευαισθησίας από ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι σε προστατεύουν, εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά και ένας να είναι μπορεί να κάνει τη ζημιά. Μεταφορά ΜΕ ΠΛΟΙΟ, χωρίς συνοδεία γιατρού, χωρίς ειδικευμένου προσωπικού. Γιατί να χωρίζουμε τους ασθενείς σε Α και Β κατηγορίας. Ένας καρδιοπαθής, για παράδειγμα, έχει συνοδεία γιατρού με αεροπλάνο, σε οξεία φάση και ελικόπτερο. Ο ίδιος πάλι ασθενής θα έχει την περίθαλψή του στο τοπικό νοσοκομείο. Ο Λήπτης Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας δεν έχει αυτά τα προνόμια. Δεν υπάρχει στο Νοσοκομείο της Σάμου ψυχιατρική κλινική, νοσηλευτικό εξειδικευμένο προσωπικό. Γιατί; Κάτω από ποιόν ήλιο ζει και αναπνέει αυτός; Είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού; Τον φοβάστε τον ψυχικά ασθενή; Για ψαχτείτε όλοι, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε ποιανού την πόρτα θα χτυπήσει αυτή η αρρώστια. Ξέρω, είναι πιο εύκολο να κολλήσουμε την ταμπέλα του «τρελού» και να αδιαφορήσουμε, να προσποιηθούμε ότι δεν είναι δικό μας πρόβλημα, άρα δεν μας αφορά. Μεγάλο λάθος. Όλους μας αφορά. Οι ψυχικά ασθενείς είναι μέλη αυτής της κοινωνίας, παραγωγικοί, επιστήμονες, ευαίσθητοι, καλλιεργημένοι, οικογενειάρχες, αλλά και άνθρωποι αγράμματοι που κρύβουν μέσα τους τόση σοφία και ευαισθησία, που δεν μπορούν να αντέξουν την κατάντια του ανθρώπου και της κοινωνίας, και λυγίζουν. Δεν μπορούν να αντέξουν, να εξηγήσουν την αδικία, την κακία, την μισαλλοδοξία. Πώς έγινε έτσι ο άνθρωπος; Πού πάει; Υπάρχει ελπίδα για κανένα μας;
Ναι υπάρχει. Αν όλοι σκύψουμε πάνω στον συνάνθρωπό μας, τον ακούσουμε, τον συμπονέσουμε. Αν βάλουμε όλοι, ο καθένας από εμάς, ένα μικρό λιθαράκι, θα κάνουμε θαύματα. Ο ψυχικά ασθενής πονάει όπως πονάει ο ασθενής με μια σωματική ασθένεια. Οι διαφορές είναι ότι στο σώμα εντοπίζεις την ασθένεια, είναι χειροπιαστή. Η ψυχική νόσος είναι πιο δύσκολη και πολυπλοκότερη. Η σωματική ασθένεια, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, δεν φέρει το στίγμα που φέρει η ψυχική νόσος. Ο ψυχικά ασθενής γίνεται δέκτης φόβου, καχυποψίας. Ο Άλλος ασθενής δέχεται την συμπάθεια, την συμπαράσταση και τις επισκέψεις φίλων και συγγενών στο νοσοκομείο. Ο ψυχικά ασθενής δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Καιρός λοιπόν είναι να κοιταχτούμε και να αναρωτηθούμε: Γιατί τόσος φόβος; Τι φοβόμαστε τελικά και έχουμε τοποθετήσει τον ψυχικά ασθενή σε πολίτη Β κατηγορίας; Για ψαχτείτε.