Στην ομάδα «Εναρμόνιση» τέθηκε το θέμα πως βιώνουν τα μέλη της ομάδας και οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας το «Στίγμα» της ψυχικής ασθένειας.
Η Ε.Α. μας απάντησε με ένα μικρό κείμενο. Σύμφωνα με αυτό η απόρριψη, η μοναξιά, η απομόνωση, η ενοχή είναι οι κυρίαρχες καταστάσεις στη ζωή της και υποθέτουμε στη ζωή πολλών ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
«Το κοινωνικό στίγμα υπάρχει και είναι μια πραγματικότητα. Το έχω βιώσει, επειδή νιώθω μειονεκτικά από μόνη μου. Γίνομαι ευάλωτη και αποδιοργανώνομαι. Ζω την σκέψη το πώς με βλέπουν οι άλλοι, που όντως με παρατηρούν και ψιθυρίζουν μεταξύ τους (εγώ φαντάζομαι ότι με σχολιάζουν αρνητικά). Οι φόβοι μου μεγαλώνουν. Νιώθω απόρριψη και αμύνομαι με απομόνωση. Εγκλωβίζομαι νιώθοντας άχρηστη και ανίκανη. Είναι σαν να δίνω εξετάσεις στην κάθε μου κίνηση για να νιώσω αποδοχή. Στο τέλος νιώθω εκτός πραγματικότητας. Νιώθω να προσπαθώ να φτάσω κάτι που δεν φτάνω ποτέ. Με αποτέλεσμα να αυτοκατηγορούμαι και να νιώθω κακιά.»
6 σχόλια:
Μέσα από την πολύ σημαντική αναφορά της Ε.Α. αξίζει να σταθούμε στο μέγεθος του προβλήματος αλλά και στην ανάγκη που προκύπτει ώστε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας.
Πιστεύω ότι φέρουμε ευθύνη ως κοινωνία, και ο καθένας ατομικά, να αποκαταστήσουμε τους φόβους και τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας.
Στο ΠΩΣ μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο πιστεύω ότι μια ιδέα μας έδωσε το κείμενο της Ε.Α.:
Να σταματήσουμε τα σχόλια πίσω από τις πλάτες των άλλων και να εμποδίσουμε τον ευατό μας και τους άλλους στην "ετικετοποίηση".
Πολύ απλή μα σημαντική παρατήρηση Παναγιώτη. Δύσκολη γιατί ευκολότερα βλέπουμε τα λάθη των άλλων παρά τα δικά μας. Η τακτική της μέιωσης των άλλων ειδικά ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και δυσκολίες πρέπει να καταπολεμηθεί ουσιαστικά και σε καθημερινή βάση.
Νομίζω ότι θα έχει ανδιαφέρον να συζητήσουμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ατόμων που στιγματίζουν. Αυτός που στιγματίζει προφανώς νιώθει ότι έτσι αυξάνει την αυτοπεποίθηση και μειώνει το άγχος του. Ο "διαφορετικός" πάντα φέρνει άγχος και πολλές φορές μοιάζει ως "απειλή".
Όλοι μας παρασυρόμαστε -μερικές φορές
συνειδητά τις περισσότερες υποσυνείδητα- και στιγματίζουμε το διαφορετικό με τα σχόλιά μας, τη κριτική, τη κοροιδία, ακόμη και έμμεσα με αυτολογοκρίσία, βέβαια σε διαφορετικούς βαθμούς. Έχουμε τη δύναμη να το αναγνωρίσουμε αυτό, και αν ναι, πως το αντιμετωπίζουμε στον εαυτό μας αλλά και στο κοινωνικό σύνολο που ζούμε? Θέλει πρώτα από όλα θάρρος, να δεχτούμε και να διορθώσουμε τα λάθη τα δικά μας και των διπλανών μας.
Όλοι μας έχουμε στερεότυπα, το πρώτο βήμα για την κατάργηση τους είναι να τα αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας...Το να λέμε "δεν πιστεύω σε στερεότυπα" δεν είναι αποτελεσματικό, μάλλον άμυνα δείχνει κι όχι "ελεύθερο" μυαλό.
Υ.Γ.
Αγαπητέ Παναγιώτη και Ευπάλινε θα ήθελα να σας πω ότι πραγματικά απολαμβάνω την κουβέντα στο blog.
Συμφωνώ μαζίσου Νίκο και πιστεύω η προσπάθειά μας πέρα από την ατομική μας εξέλιξη να δώσει ένα λιθαράκι και στους άλλους.
Θα πρότεινα να μεγαλώσουμε την παρέα μας.
Είναι σημαντικό που μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας , και αν μπορούμε να οργανώσουμε μια mini συνάντηση. Σ' αυτή ο efpalinos, αν έχει το χρόνο, θα ήταν αξιόλογο να ενημερώσει και άλλα μέλη για τον τρόπο επικοινωνίας μέσω του blog.
Δημοσίευση σχολίου